Οι αμμοθίνες είναι δυναμικά και ευαίσθητα οικοσυστήματα
Αμέσως μετά την ζώνη που ξεπλένει το κύμα αναπτύσσονται οι "χαμηλές κινούμενες αμμοθίνες" με χαλαρό αμμώδες υπόστρωμα και αραιή βλάστηση. Χαρακτηριστικά φυτά εδώ είναι η αμμόφιλα (Ammophila arenara) ή Αγκαθιά (Eryngium maritimum) και ο απειλούμενος με εξαφάνιση Κρίνος της θάλασσας (Pancratium maritimum).
Εσωτερικά προς την ξηρά αναπτύσσονται οι "λευκές αμμοθίνες" που φτάνουν μέρια τα 10 μέτρα ύψος στην Ελαφόνησο. Εδώ η Αμμόφιλά καταλαμβάνει την κορυφή των αμμόλοφων. Είναι πολυετές αγροστώδες και αναπτύσσει ρίζωμα με μεγάλο μήκος και βάθος. Αυτό λειτουργεί στο αμμώδεις λοφίσκους ως εσωτερικό πλέγμα και επιφέρει το πρώτο σημαντικό βήμα στην διαδικασία σταθεροποίησης. Ο Κρίνος την Θάλασσας διαθέτει υπόγειο βολβό και εμφανίζεται σποραδικά σε ομάδες.
Οι "γκρίζες αμμοθίνες" είναι σταθεροποιημένες αμμοθίνες που διαδέχονται τις "λευκές" προς την κατεύθυνση της χέρσου. Η σταθεροποίηση των θινών αυτών επιτυγχάνεται με την εγκατάσταση μόνιμης φυτοκάλυψης από ποώδη και ξυλώδη φυτά που εμπλουτίζουν το αμμώδες έδαφος με οργανικές ουσίες και το καθιστούν πιο σκοτεινόχρωμο και συνεκτικό.
Στην Ελαφόνησο και μπροστά από την Στρογγύλη αντί για τον προηγούμενο τύπο κυριαρχούν οι "Λόχμες των παραλίων με αρκεύθους (κέδρα)". Στην περιοχή το κυρίαρχο είδος είναι το θαλασσόκεδρο Juniperus oxycedrus subsp. Macrocarpa που είναι από τα σπάνια του Αιγαίου και της Μεσογείου.
Όταν η βλάστηση των αμμοθινών καταστραφεί η διασπαστεί τοπικά με ανθρώπινη επέμβαση ο άνεμος παρασύρει την άμμο σε μεγάλες ποσότητες και σκεπάζει αγρούς, λιβάδια ή υγρότοπους
Τα πουλιά στους θαμνώνες
Οι μεσογειακοί θαμνώνες με αείφυλλα πλατύφυλλα και τα φρύγανα φιλοξενούν πολλά είδη που φωλιάζουν σε θάμνους. Οι αγκαθωτοί θάμνοι προσφέρουν θέσεις για ασφαλή κατασκευή της φωλιάς τους. Οι Γερακίνες και το Βραχοκιρκίνεζο αναζητούν την τροφή τους (μικρά θηλαστικά και ερπετά) στο έδαφος.
